به چه کسانی باید رأی داد؟
به چه کسانی نباید رأی داد؟ (بخش دوم)

ترساندن دشمن، دومین راه برای مأیوس کردن دشمن

دومین راه مأیوس کردن دشمن، «ترساندن» اوست. دشمن اگر ترسید، آنگاه فکر تهاجم را از سر بیرون خواهد کرد و اینگونه، «امنیت» حکومت تضمین می شود؛ حتی اگر- با وجود قاطعیت مسئولین حکومت اسلامی - تهاجمی هم از سوی دشمن صورت گیرد، تهاجمی همراه با ترس و اراده ای سست خواهد بود که نتیجه قطعی آن شکست دشمن است. اما ترساندن دشمن در دو ساحت امکان پذیر است: «رفتار و گفتار شخصی کارگزاران»، «تصمیمات کارگزاران».

ترساندن دشمن در رفتار و گفتار شخصی مسئولین
مسئولین انقلابی باید بگونه ای سخن بگویند و رفتار کنند که دشمن از آنان بترسد. امام امیرالمؤمنین(علیه السلام) در توصیه ای به یارانشان در میدان جنگ می فرمایند:

«وَ قَلْقِلُوا السُّيُوفَ فِي أَغْمَادِهَا قَبْلَ سَلِّهَا وَ الْحَظُوا الْخَزْرَ؛ قبل از برکشیدن شمشیرها آنها را در نیامشان بجنبانید و خشمگینانه با گوشه چشم به دشمن بنگرید.» (نهج البلاغه؛ خطبه 66)

این سخن حضرت، معنایی جز جنگ روانی با دشمن برای ترساندن او ندارد. جنگ روانی و ایجاد ترس در دشمن، سیستم ادراکی او را به هم می ریزد و او را از گرفتن تصمیم صحیح بازدارد.
مسئولین حکومت اسلامی باید بگونه ای با دشمن سخن بگویند که دشمن قدرت و غلظت را هم در رفتار و هم در سخنانش حس کند و بیابد و درنتیجه از او بترسد:

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَ لْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! با كافرانى كه به شما نزديكترند، پيكار كنيد! آنها بايد در شما شدت و خشونت احساس كنند.»(توبه/123)

بنگرید که امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نامه های متعدد، چگونه پاسخ تهدیدات نظامی معاویه را می دهد:

✳️«نوشته‏اى كه نزد تو براى من و ياران من چيزى جز شمشير نيست در اوج گريه انسان را به خنده وا مى‏دارى فرزندان عبد المطلب را در كجا ديدى كه پشت به دشمن كنند و از شمشير بهراسند پس «كمى صبر كن كه هماورد تو به ميدان آيد»؛ آن را كه مى‏جويى به زودى تو را پيدا خواهد كرد، و آنچه را كه از آن مى‏گريزى در نزديكى خود خواهى يافت. و من در ميان سپاهى بزرگ، از مهاجران و انصار و تابعان، به سرعت به سوى تو خواهم آمد، لشكريانى كه جمعشان به هم فشرده، و به هنگام حركت، غبارشان آسمان را تيره و تار مى‏كند. كسانى كه لباس شهادت بر تن، و ملاقات دوست داشتنى آنان ملاقات با پروردگار است؛ همراه آنان فرزندانى از دلاوران بدر، و شمشيرهاى هاشميان مى‏آيند كه خوب مى‏دانى لبه تيز آن بر پيكر برادر و دايى و جدّ و خاندانت چه كرد، مى‏آيند. «و آن عذاب از ستمگران چندان دور نيست».»(نهج البلاغه؛ نامه 28؛ همچنین ر.ک: نامه های28، 55، 64 و 73)

ترساندن دشمن در تصمیمات اقتدارآفرین کارگزاران

همه تصمیمات کارگزاران حکومت اسلامی باید در جهت افزایش اقتدار نظام اسلامی باشد. چراکه افزایش اقتدار در ساحت های مختلف، معنایی جز ترسیدن دشمن از نظام اسلامی ندارد.
خداوند متعال در آیه ای از قرآن کریم، به مؤمنین توصیه می کند هرچه می توانند اقتدارشان را بیشتر کنند تا دشمن از آنها بترسد:

«وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّكُمْ وَ آخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ؛ هر نيرويى در قدرت داريد، براى مقابله با آنها [دشمنان‏]، آماده سازيد! و (همچنين) اسبهاى ورزيده (براى ميدان نبرد)، تا به وسيله آن، دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد! و (همچنين) گروه ديگرى غير از اينها را، كه شما نمى‏شناسيد و خدا آنها را مى‏شناسد!»(انفال/60)

کلمه جامع «قوة» که بصورت نکره آمده است، عمومیت تعبیر «مَا اسْتَطَعْتُمْ» را تقویت کرده و هر نوع نیرو و قدرتی را شامل می شود. (تفسیر نمونه؛ ج‏7، ص 224)
بنابراین، منظور از تقویت اقتدار، تنها تقویت بعد نظامی آن نیست؛ بلکه ابعاد مختلف اقتصادی، علمی، فناوری، سیاسی و فرهنگی را نیز شامل می شود.
بنابراین باید به افرادی برای مدیریت جامعه اعتماد کرد که اقتدار در برابر دشمن هم در گفتار و رفتار شخصی شان و هم در سیاست ها و تصمیم گیری هایشان موج بزند.