قسمت سوم

 و لذا با این بیان ریشه ی نداشته ی دجال بصری و فرقه ی ضاله ی او باز هم سوخته . و ثابت است که اصلی ترین مدعا و مستمسک مارقین یعنی حدیث موسوم به وصیت نیز ، دقیقا سندی بر علیه انان و در ابطال بدعت های انان میباشد . و اینچنین میخ اخر بر تابوت دجال ناصبی بصری کوبیده میگردد .و حتی چنانچه دجال برای این نسخه و کلام شیخ حر بهانه تراشی نماید . اما حقیقت تحریف شدنی نیست . و با این سند متقن و بیان سدید ، دیگر جای احتجاجی برای مارقین باقی نخواهد ماند . زیرا حدیث دارای نسخه بدل است و که بالکل معنای ان را منقلب میکند . و نسخه ی اقرب به واقع و مطابق با متواترات و محکمات نیز همین نسخه ی مذکور است .
و بیان شد که علمای اعلام نیز به این تصحیف اشاره کرده و با بیان صحیح حدیث ، مطابقت این با نصوص متواتر رجعت اشاره کرده اند .
( برای ایضاح بیشتر میتوانید به کتاب الرجعه بین الظهور و المعاد للعلامه الشیخ محمد السند مراجعه فرمایید .)
 فلذا بر هر عاقلی واضح است که بعد از ان همه ادله ی قبلی و این دلیل متقن و بیان جدید ، مطلقا جای احتجاج باطلی به این حدیث ، برای مارقین باقی نخواهد ماند .
و قطعا با تمام این اشکالات و موارد گذشته و خصوصا مطلب فعلی ، این حدیث نصی قطعی الدلاله در معنای مد نظر مارقین نمیباشد و دارای وجوه متعدد و معانی متعدد و دلالت ها ی متعدد است که این دلالت ان بر رجعت و نسخه ی بیان شده اقرب به واقع بوده و راه احتجاج باطل برای مارقین را مسدود مینماید …

 نکته مهم دیگر در این نسخه انست که در انتهای ان نوشته شده است که این نسخه با نسخ مصححه ی دیگر مقابله شده است ..
و این مطلب تایید مهمی است بر انکه این نسخه ی (ابیه ) اصح و اقرب به واقع است و در نسخ مصححه و زیادی موجود بوده است .

 اما برای تکمیل بیان فوق به دو نکته اشاره میگردد :

 ۱— اطلاق و انصراف و مهدیین در ائمه اثنا عشر دلیل دیگری بر صحت و صدق بیان فوق میباشد . خصوصا با توجه به انکه امر رجعت از اسرار اهل بیت بوده و تقیه شدیدی در ان وجود داشته است و لذا از دوران رجعت ائمه ع با عنوان مهدیین یاد مینمودند که در واقع همان ائمه ی اثنا عشر ع میباشند :

 كمال الدين و تمام النعمة، ج‏1، ص: 317 —— حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِيِّ قَالَ أَخْبَرَنَا وَكِيعُ بْنُ الْجَرَّاحِ عَنِ الرَّبِيعِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَلِيطٍ قَالَ قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع‏ مِنَّا اثْنَا عَشَرَ مَهْدِيّاً أَوَّلُهُمْ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ وَ آخِرُهُمُ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِي وَ هُوَ الْإِمَامُ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ يُحْيِي اللَّهُ‏ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ يُظْهِرُ بِهِ دِيْنَ الْحَقِ‏ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ‏ لَهُ غَيْبَةٌ يَرْتَدُّ فِيهَا أَقْوَامٌ وَ يَثْبُتُ فِيهَا عَلَى الدِّينِ آخَرُونَ فَيُؤْذَوْنَ وَ يُقَالُ لَهُمْ‏ مَتى‏ هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‏ أَمَا إِنَّ الصَّابِرَ فِي غَيْبَتِهِ عَلَى الْأَذَى وَ التَّكْذِيبِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِ بِالسَّيْفِ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص.