روزه دار حقیقی کسی است که چشم و زبان و گوش و جمیع اعضا و جوارحش از محرّمات و بلکه از مکروهات روزه باشد و روزه تنها پرهیز از خوردن و آشامیدن نیست. اما این پرهیز مقدمه ای است برای کسب فیوضات معنوی، چرا که به فرموده پیامبر اکرم(ص): «معده پر، چراگاه شیطان است». پس در این ماه می توانیم مرتع چرای شیطان را خشک کنیم و از تحریک های ظلمانی شیطان در جان خود آزاد شویم. بهره ما از ماه رمضان بستگی به انتظار ما از روزه داری دارد. اگر همت ما بلند باشد، حقایق عالی نصیب ما می شود.

در مصباح الشریعه، باب روزه از امام صادق (علیه السّلام) روایت شده است که « روزه هوس را می کُشد، شهرت و میل های سرکش و افراطی طبع و طبیعت و بُعد حیوانی را می کشد، در روزه حیات قلب هست، روزه موجب طهارت اعضا و جوارح می شود و…»

علاوه بر این فواید بی شمار معنوی، با رعایت چند نکته ساده می توانیم جسم خود را هم در ماه رمضان سالم کنیم؛ که همانا بدن سالم و اعتدال مزاج مقدمه سیر و سلوک معنوی است. و قول بزرگان دینی است که «روزه بگیرید تا سالم بمانید.»

در طول 11 ماه بدخوری و بی موقع خوری و پرخوری، بدن ما انباشته از سموم شده است که جز با روزه داری دفع نمی شود. این دفع سموم به شرط کم خوری در ماه رمضان است و فرق است بین افطار کردن و خراب کردن روزه و خراب کردن روزه یعنی اینکه در زمان افطار هر آنچه از صبح نخورده ایم، در آن زمان جبران کنیم و نه تنها فواید جسمی روزه از بین می رود که مضر هم خواهد بود.

روزه داری مانند آتش زدن زباله هایی است که در بدن انباشته شده است و فضای شهر بدن را آلوده کرده است. این وظیفه بر دوش صفرا در بدن است. به همین خاطر بدن روزه دار گرم می شود و با فرد گرسنه ای که روزه دار نیست و بدنش سرد است، متفاوت است.

اگر در هنگام سحر نیز غذای زیاد خورده شود، خواب زیاد شده و ذهن آن تیزی را که حاصل روزه است، به دست نمی آورد و از نتایج روزه محروم می شویم.

به ما گفته شده روزه بگیریم تا ثابت شود که با گرسنگی می توانیم توانا و محکم شویم. البته شرطش این است که به خود القا نکنیم که چون روزه گرفته ایم، ضعیف شده ایم، بلکه بدانیم پرخوری علت ضعف و سستی است.

«سیری، کندی ذهن و کوری دل می آورد و گرسنگی، نفسانیت و هوس را خوار می کند و دل را با عالم سماوی ربط می دهد.»

روایت داریم که «هر کس سیر بخوابد، قسی القلب است.»