سندمراسم قرآن سر گرفتن

در حالیکه دشمنان علی علیه السلام با غرض ورزی قرآن به سر گرفتن را زیر سوال می برند ، در کتب اهل سنت این عمل همچون سایر اعمال مستحبی شیعیان با سند صحیح روایت شده است .
نمونه : ابو يوسف فسوي در كتاب المعرفة والتاريخ با سندي كه تمام راويان آن از راويان بخاري و يا مسلم هستند مي نويسد:
(در تصویرضمیمه شده مشاهده می شود )
(1295)- حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأُوَيْسِيُّ، ثنا إِبْرَاهِيمُ بْنُ سَعْدٍ، عَنْ شُعْبَةَ، عَنْ أَبِي عَوْنٍ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَيْدِ اللَّهِ الثَّقَفِيِّ، عَنْ أَبِي صَالِحٍ الْحَنَفِيِّ، قَالَ: رَأَيْتُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام أَخَذَ الْمُصْحَفَ فَوَضَعَهُ عَلَي رَأْسِهِ حَتَّي لَأَرَي وَرَقَهُ يَتَقَعْقَعُ، ثُمَّ قَالَ: ” اللَّهُمَّ إِنَّهُمْ مَنَعُونِي أَنْ أَقُومَ فِي الْأُمَّةِ بِمَا فِيهِ، فَأَعْطِنِي ثَوَابَ مَا فِيهِ … . (سند صحیح و معتبر است)
از ابو صالح حنفي نقل شده است كه ديدم علي بن أبي طالب عليه السلام را كه قرآن را مي گرفت و بر سر مي گذاشت؛ تا جائي كه من صداي حركت ورق هاي آن را مي شنيدم . سپس مي فرمود: خدايا آن ها مانع شدند كه من در ميان امت حكومت نمايم؛ پس خدايا ثواب آن را به من عطا فرما …

و اگر سند حدیث امام صادق علیه السلام و عمل قرآن به سر که در مفاتیح و سایر اسناد ذکر شده است را نمی پذیرند وجود روایات دیگر با همین مضمون از سایر ائمه علیهم السلام قبل و بعد از امام صادق علیه السلام همچون امام کاظم علیه السلام ، و امام رضا علیه السلام گواه دیگری بر صحت آن است .

من از محاسبه ثواب عاجزم

رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: در معراج ، ملکی را دیدم که هزار هزار دست دارد( یعنی یک میلیون ) و هر دستی هزار هزار انگشت دارد و هر انگشتی هزار هزار بند دارد . آن ملک گفت : من حساب دانه های قطرات باران را می دانم که چند تا در صحرا و چند دانه در دریا می بارد. تعداد قطرات باران را از ابتدای خلقت تا حال را می دانم ، ولی حسابی است که من از محاسبه آن عاجزم .

رسول خدا (صلے‌الله‌علیه‌و‌آله‌) فرمودند: چیست؟ عرض کرد: هرگاه جماعتی از امت تو با هم باشند و با هم بر تو صلوات بفرستند ، من از محاسبه ثواب صلوات عاجزم.

اللّٰهمَّ صَلِّ عَلی مُحَمّدٍ وآل مُحمّد
وَ عَجّل فَرَجهُم

آثار و برکات صلوات ص ۳۰

شهادت امام‏ علی(ع)

گزارش لحظه به لحظه از شهادت امام علی(ع)
 

و سرانجام جایگاه آن حضرت

آن شب به داغ مولا مهتاب گریه می‌کرد

تصویر ماه در آب بی‌تاب گریه می‌کرد

شد چهره عدالت گلگون ز تیغ فتنه

پیش نگاه مسجد محراب گریه می‌کرد

همچون برادرانش زینب(س) به چشم خون داشت

آن آیه صبوری بی‌تاب گریه می‌کرد

«اصبغ بن نباته» می‌گوید: «وارد خانة علی(ع) شدم، دیدم علی(ع) پارچة زردی را به سر مبارکشان بسته‌اند و خون هم مرتب از سر مولا می‌ریزد و رخسار شریفشان زرد شده است؛ به گونه‌ای که من بین پارچه و صورت تشخیص ندادم. آن‏گاه فریاد کشیدم و خود را به دامن حضرت انداختم و او را می‌بوسیدم و اشک می‌ریختم. حضرت فرمود: لَا تَبْکِ یَا اَصْبَغُ فَاِنَّهَا وَ اللَّهِ الْجَنَّةُ؛(۱)

گریه نکن اصبغ! به راستی و قسم به خداوند! این [حالی که می‌بینی، مرا در شرف ورود به] بهشت [قرار داده] است.

و به دخترش ‏ام کلثوم(س) که به شدت گریه می‌کرد، جایگاه خویش را گوشزد کرده، فرمود: یَا بُنَیَّةُ لَا تَبْکِین فَوَ اللَّهِ لَوْ‏ترین مَا یَرَی اَبُوکَ مَا بَکَیْتِ…؛ دخترم! گریه نکن! به خدا سوگند! اگر می‌دیدی آنچه را که پدرت می‌بیند، گریه نمی‌کردی.» عرض کرد: «شما چه می‌بینید؟ فرمود: می‌بینم که ملائکه و انبیاء عظام صف کشیده‌اند و همه منتظرند که من بروم….» (2)

1-. اسرار عبادت، عبدالله جوادي آملي، نشراسراء، ص‏265؛ بحارالانوار، ج‏42؛ ص‏204، ح 8.
2-. بحارالانوار، همان، ج‏42، ص‏201 ـ 202 ؛ انوار البهيه، همان، ص‏31 ؛ خصال شيخ صدوق، ج‏1، ص‏268.

و حسن ختام را جملات عاشق علی(ع) «صعصعة بن صوحان» قرار می‌دهیم. وی در حالی که یک دست بر قلب خود گذاشته بود و با دست دیگر خاک بر سر می‌پاشید، می‌گفت: «مرگ و شهادت گوارایت باد! که تولدت پاک و شکیبایی‌ات نیرومند و جهادت بزرگ بود. بر اندیشه‌ات دست یافتی و تجارتت سودمند گشت. بر آفریننده‌ات وارد گشتی و او تو را با خوشی پذیرفت و ملائکه‌اش به گردت جمع شدند. در همسایگی پیغمبر(ص) جای‌گزین گشتی و خداوند تو را در قرب خویش جای داد و به درجة برادرت مصطفی(ص) رسیدی و از کاسه لبریزش آشامیدی… .» (1)


میسر نگردد به کس این سعادت

به کعبه ولادت به مسجد شهادت

1-. بحارالانوار، ج‏42، ص‏295.

چهار عامل ما را  جهنـمی  کرد

در قیامت بارها میان اهل بهشت و جهنم گفت و گو رخ می دهد ٬ که قرآن ترسیمی از آن گفت و گوها را بیان فرموده است٬ یکی از آن صحنه ها که در سوره مدثر آمده این است که: اهل بهشت از مجرمان می پرسند: چه عاملی شما را به دوزخ روانه کرد؟

 آنها می گویند : ۴ عامل :

۱ - « لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلّینَ »
٬ پای بند به نماز نبودیم .

۲ - « لَمْ نَکُ نُطْعِمُ المِسْکینَ »
به گرسنگان اعتنا نمی کردیم.

۳ - « کُنّا نَخوُضُ مَعَ الْخائِضینَ »
٬ ما در جامعه فاسد هضم شدیم .

۴ - « کُنّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدّین »
٬ قیامت را هم نمی پذیرفتیم.

 قصص الصلاة - ص ۱۸۹.

زمان نزول قرآن / تعیین سرنوشت انسان

 بسم الله الرحمن الرحیم إِنَّا انزَلْنَاهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ* وَمَا أَدْرَاک مَا لَیلَةُ الْقَدْرِ* لَیلَةُ الْقَدْرِ خَیرٌ مِنْ أَ لْفِ شَهْرٍ* تَنَزَّلُ الْمَلَائِکةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِن کلِّ أَمْرٍ* سَلَامٌ هِی حَتَّی مَطْلَعِ الْفَجْرِ

در حقیقت، ما آن (قرآن) را در شب قدر (: اندازه زدن) فرو فرستادیم.* و چه چیز تو را آگاه کرد که شب قدر چیست؟!* شب قدر بهتر از هزار ماه است!* فرشتگان و روح در آن (شب)، به رخصت پروردگارشان، از برای (اندازه زدن) هر کاری فرود می آیند.* آن (شب) تا طلوع سپیده دم، سلامت است!

 نکته ها و اشاره ها

1- چرا به شب نزول قرآن، شب قدر می گویند؟ مفسران در این مورد چند احتمال داده اند
الف) واژه ی «قدر» یا به معنای «اندازه زنی» است و به این شب از آن رو قدر گویند که در آن شب، امور مردم اندازه زده می شود و تعیین می گردد؛
ب) قدر به معنای شرافت و عظمت است و از آن جهت به آن شب قدر گفته می شود که شبی با عظمت و عظیم القدر است؛
ج) آن شب را بدن جهت قدر نامند که قرآن با تمام قدر و منزلتش در آن شب نازل شده، یا مقدّر شده که قرآن در آن شب نازل شود؛
د) شب قدر از آن جهت قدر است که هر کس آن شب را بیدار بماند صاحب قدر و منزلت معنوی می شود؛
ه) شب قدر شبی است که عرصه ی زمین به خاطر نزول فرشتگان زیادی بر آن، تنگ می شود.
البته مانعی ندارد که آیات فوق به همه ی این معانی اشاره داشته باشد؛ هر چند تفسیر اول مشهورتر است.
2- در این آیات از چند جهت به عظمت شب قدر اشاره شده است:
الف) شب قدر ظرف نزول قرآن است؛
ب) به پیامبر می فرماید: چه چیزی تو را آگاه کرد که شب قدر چیست؟!
ج) شب قدر از هزار ماه برتر است؛
د) شب قدر شب نزول فرشتگان و روح است؛
ه) شب قدر شب سلامت، رحمت و برکت است.

 آموزه ها و پیام ها

قرآن با عظمت در شبی عظیم القدر نازل شده است آن را بشناسید و پاس دارید
 درک عظمت شب قدر، برای هر کس میسّر نیست
 شب قدر، شب تعیین مقدّرات امور است پس با شب زنده داری، توبه و دعا زمینه ساز مقدّرات نیکویی برای خود باشید
 فرشتگان و روح، در شب قدر نازل می شوند و آن شب آکنده از سلامتی، خیر و برکت می گردد پس بیدار باشید و از این برکات استفاده کنید

منبع
تفسیر قرآن مهر جلد بیست و دوم، ص ۲۸۱

مسجد کوفه نگر عزم سفر کرد علی

با دل خون ز تو هم قطع نظر کرد علی(ع)

مسجد کوفه مگر مسجدالاقصایی تو

که زمحراب تو تا عرش سفر کرد علی(ع)

رفت آن شب که به مهمانی‏ام کلثوم

دخترش را ز غم خویش خبر کرد علی(ع)

خبر از کشتن خود داد به تکبیر و قنوت

هر زمان جامه به افلاک نظر کرد علی(ع)

کس چو او روزه یک ساعته هرگز نگرفت

چونکه افطار به هنگام سحر کرد علی(ع)

گرچه جانش سپر تیغ بلا گردیدی

پیش شمشیر ستم فرق سپر کرد علی(ع)

گرچه در هر نفسی بود علی در معراج

غوطه در خون زد و معراج دگر کرد علی(ع)

ریخت بر دامن محراب ز فرق و سر و رو

آن چه اندوخته از خون جگر کرد علی(ع)

نزدیک طلوع فجر امام حسن(ع) به ملاقات پدر رفت، حضرت علی(ع) فرمود: «لحظه‏ای به خواب رفتم، و رسول خدا(ص) را در خواب دیدم.» عرض کردم: «بعد از شما از دست امّت خون دلها خوردم، حضرت رسول(ص) فرمود: علیه آنها نفرین کن، پس این‏گونه نفرین کردم: خدایا مرا از آنها بگیر و یک فرد نالایق بر آنها مسلّط ساز.» ) (1)

1-. نهج البلاغه، صبحي صالح، ص‏99.

دائم الذکر بودن

اگر انسان، دائم الذّکر نشد، سریع فریب شیطان را می‌خورد و آن مجرّبی که فوق مجرّبان عالم است، به قدری عجیب وارد می‌شود که انسان اصلاً متوجّه نخواهد شد. این ورود نرم شیطان هم همزات است . لذا از حضرت صادق عليه السّلام در روايات معتبره وارد شده كه پيش از طلوع و غروب آفتاب ده مرتبه بگو :
«اَعُوذُ بِاللَّهِ السَّميعِ الْعَليمِ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطينِ وَ اَعُوذُ باللَّهِ اَنْ‏ يَحْضُرُونِ اِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّميعُ الْعَليمُ» ‏
پناه می برم به خداى شنواى دانا از وسوسه‏ هاى درونى شياطين و پناه برم از اين كه‏ نزدم حاضر شوند و به راستى اوست خداوندى كه شنوا و دانا است.
این ذکر توجه و تاکیدبر قدم های شیطان است .
مفاتيح الجنان؛ تأليف محدّث بزرگ حاج شيخ عبّاس قمي رحمه الله.

امام صادق ‏عليه السلام :
التَّقديرُ في لَيلَةِ تِسعَ عَشرَةَ و الإبرامُ في لَيلَةِ إحدي و عِشرينَ و الإمضاءُ في لَيلَةِ ثلاثَ و عِشرينَ
مقدّرات در شب نوزدهم تعيين ، در شب بيست و يكم تأييد و در شب بيست و سوم ماه [رمضان] امضا مي‏شود
الكافي ، ج 4 ، ص 159 .