درمنابع دینی می بینیم که پیامبر(ص)خود واصحاب ان حضرت کودکان را به مسجد می اوردند نه تنها کودکان سه چهارساله بلکه زنان اصحاب با کودکان شیرخواره خود به مسجد می رفتند.

اگر می خواهیم عملی را در کسی نهادینه کنیم باید از شیرخواره گی شروع کنیم . اگر می خواهیم فرزندمان در اینده اتوماتیک وار برای نماز صبح از خواب برخیزد وبا نشاط نماز بخواند باید از نوزادی هرروز قبل از شروع اذان صبح بیدار شوید و صورت نوزاد خود را اهسته وبا اب نسبتا خنک بشویید. این کار کم کم در کودک نهادینه می شود و وقتی به تکلیف رسید برای بیدار شدن وخواندن نماز صبح مشکلی ندارد چون از بدو تولد با صدای اذان مانوس شده واز نماز لذت می برد.

اگر می خواهیم فرزندانمان مسجدی شوند باید از نوزادی انها را همراه خود به مسجد ببریم  ودر مسجد هم هی امر ونهی نکنیم که بشین ، راه نرو ، سروصدا نکن ،بلند نخند ، بدو بدو نکن ، اگه کودک شما هم مثل شما گوشه ای بنشیند و ارام باشد که دیگر کودک نیست  مثل شما بزرگ است ،اقتضای کودکی دویدن ،بازی کردن ،شلوغ کردن، خندیدن ،دعوا کردن است .

با این رفتارها با هم سن وسالهای خودش است که شخصیت کودک شکل می گیرد . در حالی که دارد بازی می کند به صدای نماز ودعا وروضه ، تلاوت قران هم گوش می کند و خاطر جمع باش که حتما اثر می گذاردودر این حالت است  که وقتی بزرگ شد شیرین ترین خاطرات خودش را از همین بازی های درون مسجد می داند و انسان همواره از هر چیزی که خاطرات خوبی  داشته باشد پیروی می کند .

همواره برای کودکانمان خوراکی های لذیذ به مسجد ببریم تا بهترین لحظات را درمسجد تجربه کنند.

یادمان باشد هرگز هرگز هرگز کودکی را به خاطر شیطنت کودکی در مسجد تنبیه نکنیم با اخم  کردن وبد اخلاقی وترش رویی  کودکان را  فقط از خودمان دور نمی کنیم بلکه انها را از محیط مسجد متنفر می کنیم و ما با این کار مسئولیم وباید فردای قیامت جواب گو باشیم .

کودکان با معصومیتی که دارند به مراتب  به درگاه  خداوند از ما مقرب ترند حواسمان جمع باشد  با مقربان درگاه خداوند چطور باید رفتار کنیم .