در واقع آنان را دعوت مى کنیم که عمل ممنوع شده را مجددا انجام دهند.

وقتى به کودک مى گوییم: اگر تو یکبار دیگر آن را انجام بدهى … او واژه هاى اگر تو را نمى شنود.

او فقط این قسمت از حرف ما را مى شنود که یکبار دیگر آن کار را انجام بده بعضى وقت ها، کودک این گفته را اینگونه تفسیر مى کند: مادر انتظار دارد که من یکبار دیگر این کار را انجام بدهم، وگرنه ناامید خواهد شد.

این قبیل هشدارها که شاید از نظر بزرگسالان معقول باشند نه تنها دردى را دوا نمى کنند، بلکه کار را بدتر هم مى کنند.

با این قبیل هشدارها مى توان اطمینان داشت که آن عمل مخرب و نفرت انگیز دوباره انجام خواهد شد. هشدار، خودمختارى کودک را به مبارزه دعوت مى کند.

اگر کودک نسبت به خودش احترام قایل باشد، باید دوباره نافرمانى کند تا به خودش و به دیگران نشان دهد که آدم بزدل و ترسویى نیست.

همه ما شاهد نوجوانان و جواناني بوده و هستيم كه :

مرتبا از والدين شان ، درخواست هاي غير منطقي دارند ،
مسئوليت قبول نمي كنند ،
انتظار دارند همه خواسته هاي شان برآورده شود ،
قهر مي كنند و انتظار دارند همه مطابق خواسته هاي آن ها عمل كنند .

 اين ها ، در دوران كودكي ، مراقبت و حمايت بيش از حد از والدين شان دريافت كرده اند .

مراقب افراط ها و تفريط ها باشيم ….

تحقیرش نکنید

 کودک می گوید می خواهم در آینده مهندس یا دکتر بشوم؛

 والدین در جواب می گویند «آره! حتما با این درس خوندنت مهندس هم می شی! با این نمره های ریاضیت، تو دیپلمت رو بگیری ما جشن می گیریم! بیچاره اون مریض هایی که زیر دست تو باشن.»

 این جملات، بازدارنده انگیزه هستند و عزت نفس کودک را پایین می آورند. او مدام به این جمله ها فکر می کند و به خود می گوید که «من هر چقدر هم که تلاش کنم، به اینها نخواهم رسید»، پس دیگر تلاشی نمی کند.

 در چنین شرایطی، بهتر است بگوییم: «آره حتما، اگر تلاش کنی، می تونی یک پزشک یا یک فوتبالیست خوب بشی.»

اگر می خواهید به کودک آموزش دهید چگونه لباسش را بپوشد لازم نیست بگویید
«چقدر بی دست و پایی» وقتی با این کلمات به شخصیت کودک حمله کنید، اعتماد به نفس او را از بین می برید و اینجاست که تخریب آغاز می شود.

وقتی کودک یک ساله اشیا را در دهان خود می گذارد نباید بر سرش فریاد زد، او در حال شناخت محیط است.

اگر فرزند نوجوان شما تمایل ندارد تعطیلات آخر هفته را با شما باشد او را درک کنید او به دنبال رسیدن به استقلال است.

به جای داد و فریاد مراحل رشد فرزندان خود را درک کنید و شیوه صحیح زندگی را به آنها بیاموزید، آموزشی همراه با احترام و تکریم و نه توهین و تضعیف.

حاضــــــــــر جوابــــــــی

کودک با شروع دو سالگی ، خود مختاری خویش را به حیطه آزمایش می گذارد که یکی از راه های انجام این کار حاضر جوابی به بزرگسالان است.

کودک خردسال با گفتن ” نمی خواهم” یا ” نه” می خواهد نشان دهد که از دستورهای شما خسته شده است و استقلال بیشتری می خواهد.

چگونه با این موضوع کنار می آیید ؟
این موضوع پیچیده ایست.
زیرا اولاً می خواهید که کودکتان اولین قدم های خود را به طرف خود مختاری بردارد ،
ثانیاً نمی خواهید که گستاخی او را تأیید کنید،

بنابراین با حالتی جدی به او بگویید : ” نباید این طوری جواب بدهی، اگر با حرف من موافق نیستی اشکالی ندارد ولی باید مؤدبانه جواب بدهی .”
برایش از جملات معترضانه مناسب مثالهایی بزنید. جملاتی مثل : ” نظر من فرق دارد ” یا ” مخالفم ” و غیــــره .
به این طریق برایش روشن سازید که اگر دفعه بعد اینگونه صحبت کند ارزش خود را نزد شما از دست خواهد داد.
اجرای این روش تربیتی را ادامه دهید.
اجازه ندهید که گستاخی او ادامه یابد تا اینکه روزی مجبور شوید عکس العمل شدیدی از خود نشان دهید.