منع انجام حجامت برای رونق بیمارستان ها! بعد از تاسیس بیمارستان فیروز آبادی در شهر ری، جمعی از فرزندان اشراف دربار، برای آموزش علم پزشکی راهی فرانسه شده و بعد از تعلیم، در این بیمارستان مشغول به کار شدند؛ امّا پس از چند ماه، مشاهده کردند که کسی از این بیمارستان استقبال نمی کند و فقط افرادی مراجعه می کنند که در اثر چاقو کشی و یا پرتاب از بلندی دچار جراحت شده اند و از بیماران دیگر و کسانی که از ناراحتی هایی مانند سردرد و قلب درد و پا درد و کمر درد و آرتروز و … رنج می برند، خبری نیست. این امر برای پزشکان، سنگین بود و مسؤول بیمارستان که شخصی فرانسوی بود، گفت: « تا وقتی حجامت در ایران هست، شما نمی توانید طبابت کنید. برای رفع این معضل، می بایست، به مجلس نامه بنویسید و از آنان بخواهید که حجامت را لغو کنند.»   نامه ای تهیه و به مجلس ارسال گردید. این قضیه در آن مجلس مطرح شد و عده ای مخالفت کردند و گفتند که سنت پیامبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می باشد و این سنت حسنه را نمی توان برچید. پزشکان پیشنهاد کردند که پس این کار تنها در فصل بهار و پاییز انجام شود. یک سال گذشت و پزشکان دوباره نامه ای به مجلس فرستاده در آن نوشتند: «مشاهده کردید که هیچ اتفاقی نیفتاد، پس بخواهید این کار را فقط در فصل بهار انجام دهند و از حجامت در فصل پاییز هم جلوگیری شود».  … به دنبال این ممنوعیت، مراجعین بیمارستان بیشتر شد، چرا که مردم دیگر نمی توانستند در فصل تابستان و پاییز و زمستان حجامت کنند و کسانی که دچار سردرد می شدند، به پزشک مراجعه می کردند، در نتیجه بیمارستان از رونق بیشتری برخوردار گردید. بعد از سه الی چهار سال، پزشکان از مجلس خواستند که حجامت را به کلی ممنوع کنند، چرا که علم پزشکی پیشرفت کرده و بهتر می تواند مداوا کند و به جای حجامت می توانند خون بدهند! مجلس آن زمان به کلیه ژاندارم ها دستور داد که در هر جای ایران اگر کسی حجامت کند، او را مورد ضرب و شتم و زندان قرار دهند و حجامتگران آن زمان از ترس این گونه احکام صادره، حجامت را کنار گذاشتند. پس از آن ماجرا، بیماری ها به طرف مردم هجوم آورد. بیماری هایی چون فلج اطفال، عقب ماندگی ذهنی، سکته های قلبی و مغزی و بیماری های اعصاب و روان و کمر درد و نازایی و درد کلیه و پروستات و سیاتیک و … که تاکنون نیز عوارض و تبعات این فرهنگ شوم غرب در بین مردم عوام جای گرفته است ….

 (قانون فصد و حجامت، ص 112، انتشارات سلسله، محمد ابراهیم آوازه)

یکی از اسامی حضرت زهرا(س) مبارکه است.‏ مبارک به چیزی گفته می شود که دارای دو ویژگی باشد؛ کثرت در خیر و ماندگاری بسیار آن.‏ قرآن کریم گاهی مکان را مبارک می‌نامد مثل مکه؛ (إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا)  گاهی زمان را مبارک ‏معرفی می‌کند؛ (إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ) و گاهی افراد را مبارک میداند؛ چنانکه عیسی‌بن مریم(ع) در گهواره فرمود: (قَالَ ‏إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا * وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا)‏ حضرت زهرا(س) نیز وجود بابرکتی است که در قرآن کریم به عنوان کوثر معرفی شده است. برخلاف حضرت عیسی(ع) که ‏هیچ نسلی از ایشان باقی نمانده و در سی و سه سالگی عروج داده شد، حضرت زهرا(س) نسلی بسیار پر برکت دارد.

 در محضر شیخ بهایی  آدمی اگر پيامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نيست،  زيرا : اگر بسيار كار كند، می‌گويند احمق است! اگر كم كار كند، می‌گويند تنبل است! اگر بخشش كند، مي‌گويند افراط مي‌كند! اگر جمعگرا باشد، می‌گويند بخيل است! اگر ساكت و خاموش باشد می‌گويند لال است! اگر زبان‌آوری كند، می‌گويند ورّاج و پرگوست! اگر روزه برآرد و شب‌ها نماز بخواند می‌گويند رياكار است! و اگر نكند مےگويند كافراست و بی‌دين!  لذا نبايد بر حمد و ثنای مردم اعتنا كرد و جز از خداوند نبايد از كسی ترسيد. پس آنچه باشید که دوست دارید. شاد باشید ؛ مهم نیست که این شادی چگونه قضاوت شود.

حضرت ام البنين(سلام الله علیها) (محدث، متوفى سال 70 ه) (فاطمه كلابيه)، دختر حزام، از زنان مؤمن، شجاع و فداكار بود.روايت است كه امير المؤمنين عليه السلام پس از شهادت حضرت زهرا عليه السلام به برادرش عقيل كه انساب عرب را خوب می ‏دانست و از احوال خانوادگى آنها آگاه بود فرمود : مى خواهم زنى برايم خواستگارى نمايى كه از خاندان شجاعت باشد تا فرزند شجاعى برايم به دنيا آورد.عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را به ايشان معرفى نمود و گفت: در بين عرب خاندانى شجاعتر از خانواده وى سراغ ندارم.اين مادر پسرانش عباس، جعفر، عبد الله و عثمان را چنان تربيت كرد كه همه شيفته برادر بزرگوارشان حضرت امام حسين عليه السلام بودند و در ركاب آن حضرت شهيد شدند.