امير المومنين عليه السلام فرموده :

 تمام خير در سه چيز جمع شده است:

 نگاه  سكوت  سخن

هر نگاهى كه پندى در آن گرفته نشود،
فراموشى است.

هر سكوتى كه انديشه اى در آن نباشد، غفلت است.

هر سخنى كه ذكرى در آن نباشد، بيهوده است.

خوشا بحال كسى كه:
نگاه او پند، سكوت او انديشه و سخن او ذكر باشد، بر گناهش گريسته و مردم از شرش در امان باشند.

 منبع: کتاب ثواب الاعمال و عقاب الاعمال شیخ صدوق رحمة الله علیه

 شیطان با این پنج نفر مشکل دارد!

امام صادق عليه السّلام می فرمایند:

قال إبليس: خمسة (أشياء) ليس لي فيهن حيلة وسائر الناس في قبضتي …

ابليس گفت: پنج نفر هستند که هيچ چاره اي براي آنها ندارم اما ديگر مردمان در مشت من هستند:

هر که با نيت درست به خدا پناه برد و در همه کارهايش به او تکيه کند
کسي که شب و روز بسيار تسبيح خدا گويد
 کسي که براي برادر مؤمنش آن پسندد که براي خود مي پسندد
 کسي که هر گاه مصيبتي به او مي رسد، بي تابي نمي کند
 و هر کسي که به آنچه خداوند قسمتش کرده، خرسند است و غم روزيش را نمي خورد.

 الخصال، ج ۱، ص ۲۸۵

امام صادق عليه ‏السلام :

إِيَّاكَ وَ خَصْلَتَيْنِ الضَّجَرَ وَ الْكَسَلَ فَإِنَّكَ إِنْ ضَجِرْتَ لَمْ تَصْبِرْ عَلَى حَقٍّ وَ إِنْ كَسِلْتَ لَمْ تُؤَدِّ حَقّاً

از دو خصلت بپرهيز: بى‏ حوصلگى و تنبلى، زيرا اگر كم‏ حوصله باشى بر حق شكيبايى نكنى و اگر سست و تنبل باشى حقّى را ادا نكنى.
امالى(صدوق) ص 543
ضجر یعنی دلتنگ شدن , ملول و بی حوصله شدن . می فرماید مراقب باش دچار کم حوصلگی نشوی .حوصله از بزرگترین نعمت های جوانی است . با وجود حوصله می توان از قوای خود استفاده کرد مطلبی را تحقیق کرد , اشکال گرفت , راه های دیگر را بررسی کرد ,از قوای بدنی استفاده کرد . بی حوصلگی آدم را از پایداری در راه حقی که انتخاب کرده است محروم می کند . کَسَل یعنی تنبلی . مثل به تاخیر انداختن کار ها .آدم کسل و بی حوصله از انرژی جوانی استفاده نمی کندیا به نیمه ی راه نرسیده خسته می شو د و از تصمیم گرفته و از راه رفته ناامید می شود و برمی گردد. قدر نشاط و سرزندگی را باید دانست.
امام در این حدیث می فرماید آدم بی حوصله و تنبل بر حق پا فشاری نمی کند.
در دعاهای بسیاری ائمه علیهم السلام به ما یاد می دهند که از تنبلی و کسالت باید پرهیز کرد .اللهم إنی أعوذ بك من الكسل

از ولادت تا هجرت حضرت معصومه :
آن حضرت اوّل ذي القعده سال 173هـ . ق در مدينه منوّره به دنيا آمد. و در سنّ28 سالگي در روز دهم(2)يا دوازدهم ربيع الثاني سال 201هـ . ق در شهر قم از دنيا رفت.

سفر مقدّس به شهر مقدّس :
در سال 201 هـ . ق ، يك سال پس از سفر تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به شهر ” مرو” حضرت فاطمه معصومه (س) همراه عدّه اي از برادران خود براي ديدار برادر و تجديد عهد با امام زمان خويش راهي ديار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه رسيدند، ولي در آنجا عده اي از مخالفين اهل بيت با مأموران حكومتي همراهي نموده و با همراهان حضرت به نبرد و جنگ پرداختند كه عدّه اي از همراهان حضرت در اين حادثه غم انگيز به شهادت رسيدند.حضرت در حالي كه از غم و حزن بسيار مريضه بود با احساس نا امني در شهر ساوه فرمود: مرا به شهر قم ببريد ، زيرا از پدرم شنيدم كه فرمود:” شهر قم مركز شيعيان ما مي باشد” ؛ سپس حضرت به طرف قم حركت نمود.

سرانجام آن همه شوق و شور و شعف ، از اجلال نزول كوكب ولايت و توفيق زيارت بانويي از تبار فاطمه اطهر ، با افول نجمه آسمان عصمت و طهارت ، مبدّل به دنيايي از حزن و اندوه شد ، و اين غروب غم انگيز عاشقان امامت و ولايت را در سوك و عزا نشاند. در رابطه با علّت مريضي نابهنگام حضرت و مرگ زود رس آن بزرگوار گفته شده است كه زني در شهر ساوه ايشان را مسموم نمود كه اين مطلب با توجه به درگيري دشمنان اهل بيت با همراهان حضرت و شهادت عده اي از آنها “‌در ساوه” و جوّ نامساعد آن شهر و حركت نابهنگام آن بزرگوار در حال مريضي به سوي شهر قم ، مطلبي قابل قبول مي تواند با شد.

بعد از وفات شفيعه روز جزا ، آن حضرت را غسل داده و كفن نمودند ، سپس به سوي قبرستان ” بابلان” تشييع كردند ولي به هنگام دفن آن بزرگوار ” به خاطر نبودن محرم ” آل سعد” دچار مشكل شدند و سرانجام تصميم گرفتند كه پيرمردي به نام” قادر” اين كار را انجام دهد. ولي قادر و حتّي بزرگان و صلحا ، شيعه قم هم ، لايق نبودند عهده دار اين امر مهم شوند ؛‌چرا كه معصومه اهل بيت را بايد امام معصوم به خاك سپارد. مردم منتظر آمدن ” آن پيرمرد صالح ” بودند ، كه ناگهان دو سواره را ديدند كه از جانب ريگزار به سوي آنان مي آيند و قتي نزديك جنازه رسيدند ، پياده شده و بر جنازه نماز خواندند و جسم پاك ريحانه رسول خدا را در داخل سردابي ” كه از قبل آماده شده بود ” دفن كردند و بدون اينكه با كسي تكلّمي نمايند ، سوار شده و رفتند ، و كسي هم آنها را نشناخت

ثواب صلوات روز جمعه

قال رسول الله صلی الله علیه وآله:

در روز جمعه فراوان بر من درود فرستيد، كه هر كس درودش بر من بيشتر باشد، مقام و منزلتش به من نزديك تر است ، و هر كس روز جمعه صد بار بر من صلوات بفرستد، در روز قيامت با چهره نورانى محشور مى شود، و هر كس در روز جمعه هزار بار بر من درود فرستد، چشم از دنيا نبندد تا جايگاهش را در بهشت ببيند.

ثارالصادقین ، ج 11 ، ص 216