“مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم” یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت ‏اللّه‏ سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیة‏اللّه(عج) که حقش بر گردن ما افزون‏تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى‏شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.

اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى‏نویسد:

“چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت(ع) را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، بجا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت(عج)، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى ‏باشد.”

پیوسته به یاد آن حضرت بودن و به آدابش عمل کردن

بدان که مومنین در یاد کردن مولایشان به مقتضای تفاوت درجات ایمان و مراتب معرفت و یقینشان درجات متفاوت و مراتب مختلفی دارند.

بدان که می بایست یقین بدانی که تو از چشم و گوش مولایت دور نیستی، او جای تو را می داند و از احوال تو آگاه است پس اگر از کسانی باشی که بر رعایت آدابی که سزاوار رعایت شدن نسبت به آن جناب است مواظبت دارند بدین وسیله کمال محبت و عنایت آن بزرگوار را به سوی خود جلب کرده ای و اگر از اهل غفلت و اعراض از آن سرور باشی جای تاسف است.

چون صبح کنی پس بدان که این زندگی که خداوند به تو داده به برکت آن حضرت است پس او را سپاس بگزار و خدای تعالی را بر نعمتی که به تو عنایت فرموده شکر کن و مواظب خودت باش که مبادا این نعمت را در غیر رضای او صرف کنی که مایه تیره روزی و بار سنگینی تو خواهد شد پس چنانچه در معرض گناهی قرار بگیری به یادآور که مولایت در این حالت زشت و گونه بد تو را می بیند پس به پاس احترام او آن گناه را واگذار.

و اگر کار خوبی پیش آید به انجام آن سبقت کن و بدان که آن نعمتی است الهی که خدای تعالی آن را به برکت مولایت بر تو بخشیده است و خدای را بر آن سپاس بگزار و آن را به مولی و صاحب زمانت هدیه کن و با زبان حال و مقال عرضه بدار:

عزیزا بر ما و اهل ما سختی رسیده و با متاعی اندک به درگهت پناه آورده ایم پس پیمانه ما را پر کن و بر ما تصدق فرمای که خداوند صدقه دهندگان را پاداش دهد و در تمام احوال خاشع و خاضع باش همچون غلام حقیری که در خدمت اربابش ایستاده باشد.

در قم سيد بزرگواري بود و چاپخانه داشت از خواص علامه طباطبايي و محرم سرّ ايشان بود. اين سيد داراي معنويات و حالات بالا و اهل كتمان بود. روزي در منزلش ما را دعوت كرد. بنده با شخص ديگري خدمتش رسيدم. در ضمن صحبت، به پهناي صورت اشك ميريخت. قضيه اي ازعلامه طباطبايي (رضوان الله عليه) نقل كرد گفت: روزي با آقا كار داشتم رفتم در منزل ايشان؛ هر چه در زدم و منتظر ماندم كسي نيامد، معلوم شد كسي در منزل نيست. ناگهان صدايي در گوشم گفت: در نزن، آقا رفته اند قبرستان نو! كسي هم در كوچه و اطراف من نبود… با خودم گفتم: ميروم قبرستان نو، در ضمن به صحت و سقم اين صدا هم پي ميبرم! با سرعت خودم را به قبرستان نو رساندم؛ ديدم ايشان در ميان قبرها در حال قدم زدن هستند. من خودم را آماده كرده بودم كه تا ايشان را ديدم قضيه اين صدا را به ايشان بگويم حتي اگر ترديد كردند قسم بخورم! همين كه خواستم مطلب را بگويم فرمودند: دست و پايت را گم نكن، از اين صداها زياد است، گيرنده ميخواهد