همیشه اول تا یازدهم دی ماه مریض بود. خیلی عجیب بود. می گفت: “وقتی که شیمیایی شدم همین اوایل دی ماه بود” و عجیب تر اینکه 11 دی ماه هم روز تولد و هم روز شهادتش بود. در دی ماه ازدواج کردیم و دخترمان (زهرا) هم 8 دی ماه به دنیا آمد.

یکی دو بار که درباره شهادت حرف می زد می گفت: “من 5 سال الی 5 سال و نیم با شما هستم و بعد می روم.”
که اتفاقاً همینطور هم شد. دفعة آخری که مریض شده بود، اتفاقاً از دعای توسل برگشته بود. دیدم حال عجیبی دارد. او که هیچ وقت شوخی نمی کرد آن شب شنگول بود. تعجب کردم، گفتم: آقا! امشب شنگولی؟! چه خبر است؟ گفت: “خودم هم نمی دانم ولی احساس عجیبی دارم.”
حرفهایی می زد که انگار می دانست می خواهد برود. می گفت: “آقا امضاء کرد. آقا امضاء کرد. داریم می رویم.”

نزدیک صبح، دیدم خیلی تب دارد . می خواستم مرخصی بگیریم که او قبول نکرد. گفت: “تو برو، دوستم می آید و مرا به دکتر می برد.” به دوستش هم گفته بود: « قبل از اینکه به بیمارستان بروم بگذار بروم حمام. می خواهم غسل شهادت بکنم. آقا آمد و پرونده من را امضاء کرد. گفت: تو باید بیایی. دیگر بس است توی این دنیا ماندن. من دیگر رفتنی هستم. »

غسل شهادت را انجام داد و رفت بیمارستان. هم اتاقی هایش درباره نحوه شهادتش می گفتند: لحظه اذان که شد، بعد از یک هفته بیهوشی کامل، بلند شد و همه را نگاه کرد و شهادتین را گفت و گفت: “خداحافظ”
و شهید شد.

نقل از همسر بزرگوار شهید سیدمجتبی علمدار

شهید عباس بابایی:

پس از شهادت عباس،خانمی گریان ونالان که خود را ((سیمیاری)) معرفی کرد به منزل ما آمد واز موضوعی که ما تا آن روز بی خبر بودیم پرده برداشت…

????درسال ۱۳۴۱ من وشوهرم هردوسرایدار مدرسه ای بودیم که عباس آخرین سال دوره ابتدایی را در آن میگذراند…چندروزی بود که همسرم ازبیماری کمردرد به سختی رنج میبرد به همین خاطر آنگونه که باید توانایی انجام کار ونظافت مدرسه را نداشت…من هم به تنهایی قادر به انجام نظافت مدرسه وکارهای خانه نبودم…

این موضوع باعث شده بود تا همسرم چندباااار در حضور شاگردان مدرسه از طرف مدیر مورد مواخذه وسرزنش قراربگیرد…بااین حال هربار هم به کم کاری خود اعتراف و در برابر پرخاش مدیر سکوت میکرد..

ما از این موضوع که نکند مدیر به خاطر ناتوانی همسرم سرایدار دیگری استخدام کند مارا از تنها اتاق شش متری مان که کل اثاثیه و تمام دارایی مان در آن خلاصه میشد اخراج کند خیلی سخت نگران بودیم…

تااین که یک روز صبح هنگام بیدارشدن از خواب کل حیاط مدرسه وکلاس هارو نظافت شده ومنبع هارو پر اب دیدم…تعجب کردم باورم نمیشد بی درنگ قضیه را به شوهرم گفتم ولی اظهار بی اطلاعی میکرد..

با خودم گفتم :شاید همسرم صبح زود از خواب بیدار شده وپس از انجام نظافت وکارها خوابیده است.حالا هم میخواهد از کار او آگاه نشوم واز طرفی مطمئن بودم او با آن کمردرد توانایی انجام آن کار را ندارد…

به هرحال تلاش کردم تا اورا وادار به اعتراف کنم اما واقعیت این بود که او نظافت را انجام نداده بود…
آن روز هرچه اندیشیدیم کمتر به نتیجه مثبت رسیدیم…

به همین خاطر تا دیر وقت مراقب اوضاع بودیم تا راز این مسله را بیابیم..اما آن روز صبح چون تا پاسی از شب بیدار مانده بودیم خوابمان برد وپس از برخواستن از خواب دوباره مدرسه را نظافت شده دیدیم…
((مدرسه نما وچهره دیگری به خود گرفته بود…))
بر آن شدیم تا هرطور شده از ماجرا سر در بیاریم..وفردا صبح چگونه آن شخص را غافلگیر کنیم…

روز بعد وقتی هوا گرگ ومیش بود درحالی که چشمانمان از انتظار وبی خوابی میسوخت ناگهان با شگفتی دیدیم که یکی از شاگردان مدرسه از دیوار بالا آمد و به درون حیاط پرید و پس از برداشتن جاروب وخاک انداز مشغول نظافت مدرسه شد…خیلی آشنا به نظر میرسید و لباس ساده وپاکیزه ای به تن داشت وخیلی باوقار می نمود….

وقتی متوجه حضور من شد ..خجالت کشید وسرش رو به زیر انداخت و سلام کرد…سلامش را پاسخ دادم و اسمش رو پرسیدم
گفت
عباس بابایی

درحالی که بغض گلومو گرفته بود وگریه امونم نمیداد ضمن تشکر از او خواستم تا دیگه اینکار را نکند…
چون ممکن است پدر مادرش از این کار او آگاه شوند واز اینکه فرزندشان به جای درس به نظافت مدرسه میپردازد اورا سرزنش کنند….

عباس درحالی که چشمان معصومش را به زمین دوخته بود
پاسخ داد: _(( من که به شما کمک میکنم خداهم در درس هایم به من کمک خواهد کرد..))

لبخندی حاکی از حجب وآرامش بر گونه هایش نشسته بود..چشمانش را به چشمان من دوخت و ادامه داد و

گفت：اگر شما به پدر مادرم نگویید آنها از کجا می فهمند؟…ما حرفی برای گفتن نداشتیم وآن روز هم مثل بقیه روزها گذشت…

وقتی شهید بابایی به دیگران کمک می کرد، اعتقاد داشت خدا به او در درس هایش کمک می کند. ایمان شهدا مثال زدگی بود.

لبیک یا خامنه ای لبیک یا حسین است

با سلام به امام زمان علیه سلام
و درود به امام خمینی
سلام به رزمندگان اسلام
اسم من زهرا می‌باشد .
این هدیه را که نان خشک و بادام است برای شما فرستادم .
پدرم می‌خواست جبهه بیاید ولی او با موتور زیر ماشین رفت و کشته شد؛
من 9 سال دارم و نصف روز مدرسه و نصف دیگر را قالی بافی می‌روم.
مادرم کار می‌کند . ما 5 نفر هستیم ،
پدرم مُرد و باید کار کنیم و من 92 روز کار کردم تا برای شما رزمندگان توانستم نان بفرستم .
از خدا می‌خواهم که این هدیه را از یک یتیم قبول کنید و پس ندهید…
آخر من و مادرم خیلی روزه می‌گیریم تا خرجی داشته باشیم؛
مادرم، خودم، احمد و بتول و تقی برادر کوچک من سلام می‌رسانیم،
خدانگهدار شما پاسداران اسلام باشد.
62/11/8

نامه یک دختر یتیم به رزمندگان در دوران دفاع مقدس

لبیک یا خامنه ای لبیک یاحسین است

گفتم «با فرمانده تون کار دارم. » گفت « الان ساعت یازده است، ملاقاتی قبول نمی کنه. » رفتم پشت در اتاقش. در زدم ؛ گفت « کیه ؟» گفتم« مصطفی منم. » گفت « بیا تو. » سرش را از سجده بلند کرد، چشم های سرخ، خیس اشک. رنگش پریده بود. نگران شدم. گفتم« چی شدمصطفی؟ خبری شده ؟ کسی طوریش شده ؟» دو زانو نشست. سرش را انداخت پایین. زل زد به مهرش. دانه های تسبیح را یکی یکی از لای انگشت هایش رد می کرد. گفت « یازده تا دوازده هر روز رافقط برای خدا گذاشته ام. برمیگردم کارامو نگاه می کنم. از خودم می پرسم کارهایی که کردم برای خدا بود یا برای دل خودم. »

یادگاران، جلد هشت کتاب شهید ردانی پور، ص 22

✍ شهدا حتما در طول شبانه روز، زمانی را به خلوت با خدای خود اختصاص می دادند.

لبیک یا خامنه ای لبیک یا حسین است

دختر شهید حجت الاسلام سید مجتبی صالحی خوانساری می گوید: «یک هفته از شهادت پدرم گذشته بود. در زادگاه پدرم، شهر خوانسار، برای او مراسم ختم گرفته بودند. بنابراین مادر و برادرم هم در خانه نبودند و من باید به مدرسه می رفتم، وقتی وارد مدرسه شدم، خانم ناظم از راه رسید و کارنامه امتحانی ثلث دوم را به من داد، در غیاب من همه بچه ها کارنامه امتحانی شان را گرفته بودند و فقط من مانده بودم.
 ناظم از من خواست که حتما اولیائم آن را امضا کنند و فردا ببرم. به فکر فرورفتم چه کسی آن را برایم امضا کند، نسبت به درس و مدسه ام بسیار حساس بودم و رفتن پدر و نبود مادر در خانه مرا حساس تر کرده بود.
وقتی به خانه رسیدم چیزی خوردم و خوابم برد، در خواب پدر را دیدم که از بیرون آمده و مثل همیشه با ما بازی می کرد و ما هم از سر و کولش بالا می رفتیم.
 پدر گفت: زهرا کارنامه ات را بیاور امضا کنم. گفتم آقاجون کدام کارنامه؟ گفت: همان کارنامه ای که امروز در مدرسه دادند. رفتم و کارنامه امتحانی ام را آوردم اما هرچه دنبال خودکار آبی گشتم پیدا نشد. می دانستم که پدر هیچگاه با خودکار قرمز امضا نمی کند، بالاخره خودکار آبی ام را پیدا کردم. اما وقتی برگشتم پدرم را ندیدم.
 صبح شد، موقع رفتن به مدرسه با عجله وسایلم را آماده می کردم، ناگهان چشمم به کارنامه امتحانی ام افتاد که با خودکار قرمز امضا شده بود.

 این کارنامه به رؤیت حضرت امام (ره) نیز می رسد. امام از آنها می خواهد که کارشناسی کنند ببینند این امضا، واقعا امضای شهید است؟ اداره آگاهی تهران نیز پس از بررسی اعلام می کند امضا مربوط به خود شهید «مجتبی صالحی» است اما جوهر خودکاری که امضا را زده شبیه هیچ خودکار یا خودنویسی نمی باشد.
الآن امضای این شهید موجود است. کسانی که جایگاه شهدا را قبول ندارند ببینند.